چرا کودکان جیغ می زنند؟/واکنش های صحیح والدین دربرابر قشقرق بچه ها
تاریخ انتشار: ۱۵ مهر ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۶۱۴۲۶۱۳
گروه زندگی :این بار تصمیم نداشت به میهمانی دوره ای فامیل برود، چون فکر می‌کرد به خاطر پسر لجبازش، باز هم خجالت زده می‌شود.مادر هر جایی که بچه را با خود می برد، با جیغ و فریاد و لجبازی اش، دچار اضطراب و تشویش می شد و حس می کرد که مورد طعنه، نصیحت، نیش و کنایه غریبه تا آشنا قرار می‌گیرد. از عباراتی مثل «بلد نیست بچه تربیت کنه» تا «به حرفش گوش نده» و «لوس شده» دیگر گوشش پر شده بود.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
به راستی چرا بچه ها تا به این اندازه لجبازی می شوند و جیغ و فریاد به راه می اندازند؟ طرز برخورد صحیح با این دست بچه ها چیست و والدین چه نقشی در آرام شدن یا لجبازی بچه ها دارند؟ اگر شما هم کودک لجباز و جیغ جیغو دارید این گزارش را بخوانید.
*آیا جیغ زدن بچه ها طبیعی است؟
برخی افراد تصور می‌کنند که اگر بچه‌ها جیغ بکشند، کار غیر عادی و غیرطبیعی انجام داده اند، برخی دیگر نیز در برابر جیغ زدن و لجبازی بچه هایشان هیچ واکنشی نشان نمی‌دهند.اما کدام یک درست است؟ «سید محمد متفقی»؛ مشاور خانواده به فارس می‌گوید: «جیغ زدن در دوره نوزادی یعنی از صفر تا دو سالگی برای تأمین نیازها و احتیاجات فیزیولوژیک آنها صورت می‌گیرد و در سنین پس از دو سالگی نیز برای رسیدن به هدفی دیگر مثل کسب استقلال و هویت است. زمانی که بچه ها می‌خواهند به خواسته‌های خود برسند، مثلا مالک وسیله یا خوراک خاصی شوند یا با سایرین سر مالکیت اموالشان دعوا می‌کنند. پس از سه سالگی این نوع واکنش ها باید کاهش پیدا کند اما گاه مشاهده می‌شود که به خاطر سوءمدیریت و تربیت والدین این رفتارها از سوی بچه ها ادامه پیدا می‌کند، اینطور است که گاه می بینیم بچه های پنج ، شش ساله نیز برای رسیدن به خواسته‌هایشان جیغ و فریاد می زنند تا خانواده مجبور به تأمین آن شود.»
طبق گفته روان شناسان کودک ، بچه ها تا دو سالگی به دلیل خودشیفتگی و تمایل به تملک دنیا جیغ می زنند و لجبازی می کنند و مخالفت بزرگ ترها را نمی توانند درک کنند. بنابراین تلاش می‌کنند تا حق خود را از دنیا بگیرند و در واقع نسبت به دنیای اطراف خود به شناخت برسند. متفقی می‌گوید: «یکی از دلائلی که باعث می شود جیغ زدن بچه ها تا سنین بالا نیز ادامه پیدا کند این است که والدین رفتارهای تشویقی نامناسبی در قبال بچه ها انجام می دهند. مثلا والدین به خواسته های به حق بچه ها بی توجهی می کنند و یا نسبت به خواسته های ناحق آنها نمی توانند تسلیم نشوند و مجبور به اجابت آن خواهند شد.در اینطور مواقع کودک یاد می‌گیرد که جیغ زدن و لجبازی‌اش را ابزاری برای رسیدن به خواسته اش کند.»
*واکنش والدین به جیغ زدن بچه ها چه باید باشد؟
متفقی، درباره بهترین واکنش های والدین در برابر رفتارهای قشقرق گونه چون جیغ زدن بچه ها می‌گوید: «اگر فرزندی دارید که بیش از دو سال دارد و تلاش می کند تا با جیغ زدن به خواسته هایش برسد، بدترین حالت این است که برای رفع عادت بدش، کوتاه بیایید. چرا که او یاد می‌گیرد که به خواسته اش از این طریق برسد. گاه والدین باید قاطعیت و جذبه خود را نشان دهند تا بچه تربیت درست شود، حتی اگر در یک مکان عمومی یا میهمانی و جایی هستید که تصور می‌کنید باعث آبروریزی شما می شود و یا اینکه خسته هستید و حوصله مقابله کردن با بچه را ندارید. شاید لازم باشد تا بچه را از آن مکان خارج کنید اما تن به خواسته اش ندهید.
یکی از دلائل دیگری که باعث لجبازی و قیل و قال راه انداختن بچه ها می شود، این است که والدین برای بچه هایشان وقت کافی نمی گذارند ، هیچ زمانی را برای تفریح در کنار بچه ها و بازی کردن با آنها نمی گذارند یا اینکه در هیچ کاری آنها را دخیل نمی کنند. شاید لازم باشد گاهی به جای این همه «بکن، نکن»، و «باید ، نباید» آنها را هم در بازی زندگی شریک کنید. مثلا غذایی درست کنید با مشارکت بچه ها، حتی اگر بریز و بپاش هایی هم داشته باشند یا اینکه ساعتی بچه ها را به یک پارک ببرید تا انرژی شان تخلیه شود.
همچنین برای بچه ای که قدرت درک اشتباهات خود را دارد نیز می توان گاهی محرومیت هایی ایجاد کرد، البته جنس این محرومیت نباید از تنبیه و توهین فیزیکی تا روانی باشد، بلکه یک محرومیتی مثل نفرستادنش به دوچرخه سازی یا بازی فوتبال یا اجازه ندادن برای دیدن فیلم مورد علاقه اش از تلویزیون. کودک با قدرت درک مناسب باید بداند که گاه جیغ زدن و قیل و قال کردنش عواقب منفی نیز برایش در بر دارد.»
گاه پیش می آید که بچه ها به دلیل بی توجهی والدین و احساسات منفی شان جیغ می زنند. مثلا بچه ای مدام پدر و مادرش را صدا می کند یا از آنها برای کاری کمک می خواهد اما آنها او را نادیده می گیرند. متفقی می گوید : «اینطور مواقع بهتر است که پدر و مادر با بچه صحبت کنند و با او یک تعامل درست برقرار کنند. مثلا به کودک با همان زبان قابل فهم خودش بگویند: تا زمانی که صحبت نکنی و جیغ می زنی ، ما متوجه حرف تو نمی شویم، بهتر است حرف بزنی اگر از چیزی ناراحت هستی یا خواسته ای داری، آن را به زبان بیاوری و احساساتت را بیان کنی. زمانی هم که آرام شد، او را نوازش کنید و تشویقش کنید که رفتار خوبی دارد تا بتواند تفاوت رفتار درست از نادرست را درک کند»
برخی اوقات نیز پدر و مادر با بدقولی هایشان باعث لجبازی و بداخلاقی بچه هایشان می شوند. بهتر است به قولی که به کودکتان می دهید، عمل کنید چرا که اگر شما هم قول هایتان را فراموش کنید، او فراموش نمی کند و تبدیل به فردی ناایمن و بدقول نزد او می شوید که تصور می کند در مرکز توجه شما قرار ندارد و برای رسیدن به خواسته هایش باید جیغ و داد به راه بیاندازد یا با شما بجنگد.
اگر اطرافیانی دارید که در زمینه فرزندپروری باعث ناراحتی شما می شوند یا با کنایه زخمی به شما وارد می کنند، بدون اینکه به شما کمک کنند تا روش صحیح یافتن ارتباط با فرزندتان را پیدا کنید، یا اینکه فرزندتان مربی دارد که باعث تقویت این رفتارهای نادرست در او می شودبه توصیه مشاور کودک گوش دهید. آل بویه می گوید:«بهتر است این افراد را مدتی از دایره ارتباطی تان کنار بگذارید.»
اگر کودک لجباز و جیغ جیغو دارد به راهکارهای پایانی روانشناس و مشاور خانواده خوب دقت کنید؛« باید بدانید در برخورد با کودک لجباز باید خونسردی خود را حفظ کرده و سعی کنید حدالمقدور عصبانی نشوید، در محیط های عمومی دستپاچه نشده و در برابر لجبازی هایش پرخاش نکنید، چرا که اگر شما هم دست به چنین رفتاری در مقابله به مثل بزنید، او به راحتی شما را الگوی خودش قرار می دهد. در مقابل، گاهی اگر دوست دارد کارهایی را خودش به تنهایی انجام دهد، اجازه دهید این کار را بکند تا جیغ و فریاد نکند، مثلا چرخ دستی خرید را به دستش بسپارید، برخی وسایل را از قفسه ها بردارد یا یک خوراکی مورد علاقه اش را از قفسه مورد نظرش بردارد.
در نهایت اینکه دقت کنید چه زمان هایی که کودک شما دست به بدقلقی و جیغ زدن می کند و آن را تحلیل کنید. مثلا زمانی که خواسته زیادی دارد یا زمانی که فضای خانه متشنج شده است، اگر اینها را بشناسید بهتر می توانید در برابر بدرفتاری هایش واکنش نشان دهید.»
پایان پیام/
منبع: فارس
کلیدواژه: فرزندپروری والد کودک جیغ زدن لجباز زندگی برای رسیدن جیغ و فریاد
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.farsnews.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «فارس» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۶۱۴۲۶۱۳ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
چرا باید به قول‌هایی که به فرزندتان می‌دهید عمل کنید؟
همه ما به‌عنوان والد تلاش می‌کنیم تا عمل به وعده‌ها را به کودکانمان بیاموزیم، اما گاهی اوقات خودمان در انجام آن کوتاهی می‌کنیم. وقتی به فرزندتان می‌گویید فردا بعد از مدرسه برای او بستنی می‌خرید یا اگر قبل از ظهر تکالیفش را انجام دهد او را به خانه‌یکی از دوستانش می‌برید و بعد بنا به دلایل مختلف قول‌تان را عملی نمی‌کنید، ازنظر فرزندتان شما دروغ‌گو هستید.
والدین الگو‌هایی برای فرزندان خود هستند و زمانی که آنها به وعده‌های خود عمل می‌کنند، ممکن است فرزندان نیز به پیروی از این الگو فکر کنند؛ اما زمانی که شما به قول‌هایتان عمل نمی‌کنید فرزندتان ممکن است فکر کند که "اگر مادر یا پدرم به قول خود عمل نمی‌کند، چرا من باید به قول‌هایم عمل کنم؟ " قطعاً هیچ والدی نمی‌خواهد فرزندی عهدشکن تربیت کند، اما وقتی ما به‌راحتی قول‌هایمان را زیر پا می‌گذاریم، با این کار بچه‌هایمان را به سمت انجام دقیقاً همان کار سوق می‌دهیم.
وقتی به قول خود عمل می‌کنیم، این به فرزندانمان کمک می‌کند احساس امنیت کنند و بین ما اعتماد ایجاد می‌کند. هنگامی‌که این اعتماد مورد خیانت قرار می‌گیرد، فرزندان ما احساس ناامیدی می‌کنند. درنهایت، آنها ممکن است اعتماد خود را نسبت به ما و آنچه ما می‌گوییم از دست بدهند، زیرا می‌بینند که وعده‌های ما عملی نمی‌شود؛ اما آیا اینها بدان معناست که نباید به فرزندانمان قولی بدهیم؟
بدون فکر به فرزندتان قول ندهید
دکتر ناهید کرمی، روانشناس کودک و نوجوان قول دادن به کودک را منوط به شرایطی می‌داند و می‌گوید: «بهتر است والدین در شرایط ناسازگاری کودک و وقتی او برای رسیدن به خواسته‌اش گریه می‌کند یا جیغ میزند، قولی به کودک ندهند و با او همدلی و صحبت کنند تا هیجان خود را کنترل کند.»
او ادامه می‌دهد: «گاهی اوقات پیش می‌آید که در شرایط دشوار والدین بدون فکر قبلی به فرزندشان قولی می‌دهند که از انجام آن مطمئن نیستند؛ اما این مسئله به‌شدت اعتماد کودک به والدین را کاهش می‌دهد.»
او تأکید می‌کند: «گاهی رفتار کودک به‌گونه‌ای است که از کنترل والدین خارج می‌شود و والدین را مجبور می‌کند تا قولی دهند که فقط شرایط را آرام کنند، اما از عملی کردن آن قول ناتوان هستند، در این شرایط کودک دچار سردرگمی و ناامیدی می‌شود. برخی مواقع هم شرایط عمل کردن به قول تغییر می‌کند و والدین موقعیت انجام به قول خود را از دست می‌دهند.»
این روانشناس کودک تصریح می‌کند: «بهتر است در چنین شرایط دشواری والدین به‌جای قول دادن به کودک جهت کنترل رفتار، او را از محیط خارج کنند و زمانی که کودک آرامش گرفت، شرایط و قوانین را برای او با جملاتی ساده و کوتاه توضیح دهند.»
به اعتقاد کرمی، کلمات قدرت دارند و وقتی ما از آنها سوءاستفاده می‌کنیم یا آنها را نادیده می‌گیریم، این امر می‌تواند پیامد‌هایی را به دنبال داشته باشد. او می‌گوید: «والدینی که برای کنترل وضعیت و رفتار ناسازگار کودک خود قولی به او می‌دهند و به آن عمل نمی‌کنند باعث افزایش رفتارهای مخرب فرزند خود می‌شوند. آنها با ایجاد حس ناامیدی در کودک خشم او را برانگیخته و باعث کاهش عزت‌نفس در کودک و حس بی‌ارزشی در او می‌شوند.»
او تأکید می‌کند: «والدین با سبک فرزند پروری مناسب احساس اعتماد و امنیت را در کودک خود به وجود می‌آورند. بدقولی والدین یکی از مواردی است که سبب کاشت بذر بی‌اعتمادی در فرزندان خواهد شد و کودک به‌مرورزمان بدقولی و دروغ‌گویی را در رفتار خود منعکس خواهد کرد. درعین‌حال، روحیه مسئولیت‌پذیری در کودک تضعیف‌شده و کودک دیگر قوانین و شرایط خانواده و صحبت‌های والدین را جدی نخواهد گرفت.»
قول دادن گزینه خوبی برای آرام کردن کودک نیست
گاهی والدین تصور می‌کنند که دادن وعده‌های پوشالی تنها گزینه برای آرام کردن فرزندشان است. فرض کنید کودکی چیزی می‌خواهد یا می‌خواهد خانه خاله، عمه یا عمو بماند و در این شرایط هیچ‌چیز جز وعده به پارک رفتن یا خریدن بستنی او را آرام نمی‌کند؛ اما دکتر کرمی قول دادن در این شرایط را گزینه خوبی برای آرام کردن کودک نمی‌داند. او می‌گوید: «والدین معمولاً به دلیل ترس از قشقرق راه انداختن کودکان و به دلیل مشغله‌های زیاد خود، قبل از حضور در شرایط خاص قوانین آن موقعیت را برای کودک توضیح و شرح نمی‌دهند و شرایط را شفاف نمی‌کنند؛ در مقابل برای آرام کردن کودک قول‌های مکرر به او می‌دهند و برای عمل کردن به آن دچار فراموشی می‌شوند.»
او توصیه می‌کند: «والدین قبل از حضور در مکان‌ها و موقعیت‌های جدید یا خاص که می‌دانند کودک مستعد ناسازگاری و قشقرق به پا کردن است و همچنین جهت جلوگیری از اثرات مخرب بدقولی در کودکان، بهتر است در شرایط مناسب بیان احساسات را به کودک آموزش دهند تا کودک مهارت‌های کلامی و توانایی ابراز احساسات را یاد بگیرد؛ بدین ترتیب لجبازی کودک به میزان قابل‌توجهی کاهش پیدا می‌کند.»
کرمی تأکید می‌کند: «درمواقعی که کودک بجای قشقرق رفتارهای مناسب به کار می‌برد، بهتر است والدین رفتارهای فرزند خود را تشویق و تحسین کنند.»
او ادامه می‌دهد: «والدین برنامه زمانی و مکانی ناسازگاری و قشقرق کودک را شناسایی کنند تا قبل از شروع رفتار کودک موقعیت را ترک کنند. درمواردی هم که رفتار کودک آسیب‌زننده نباشد می‌توان آن را نادیده گرفت و آرامش خود را حفظ کرد.»
این روانشناس کودک در پایان یادآور می‌شود: «قانون طلایی این است که آنچه را که می‌گویید انجام دهید و فقط آنچه را که انجام خواهید داد، بگویید. پس اگر به فرزندتان قولی می‌دهید، به آن عمل کنید. اگر قصد انجام کاری را ندارید، هرگز به آن متعهد نشوید. به‌طور مشابه، هرگز فرزندتان را با چیز‌ها یا اتفاقاتی که هرگز اتفاق نخواهد افتاد، تهدید نکنید. اگر می‌خواهید کودکانی با اعتمادبه‌نفس، شاد و ایمن داشته باشید، باید به آنها امنیت بدهید، نه محیطی تهدیدکننده.»
منبع: ایرنا
باشگاه خبرنگاران جوان وب‌گردی خواندنی‌ها
فوری/ انفجار در مناطق مرکزی ایران / اسرائیل به ایران، عراق و سوریه حمله کرد